بیمه عمر، عقدی و توافقی الزام آور میان اشخاص است که بیمه کننده در مقابل دریافت حق بیمه، متعهد می‌شود که در صورت فوت بیمه شونده(بیمه گذار) یا در زمان قید حیات او در مدت زمانی که معین گردیده مبلغی به بیمه‌گذار یا ولی وشخص ثالثی که از طرف او معین گردیده پرداخت کند. پرداختن به ابعاد و ماهیت این نوع از قرادادهای سرمایه گذاری در ایران در حیطه ی مطالعات تطبیقی حقوقی و بررسی نوع عقود در بین اشخاص مهم و ضروری به نظر می رسد.  بیمه عمر در حیطه عقود معین بوده و این نوع پیمان و عقد هم از سوی بیمه‎گذار و هم از سوی بیمه شونده لازم و مبذول یکدیگر هستند. اما تعهدی که بین بیمه شونده در مقابل بیمه کننده وجود دارد تنها در حیطه ی "حق فسخ" طرف بیمه گذار بوده و تعهد وی التزام به زمانی است که حق بیمه را پرداخت کند. آنچه به عنوان ابعاد حقوقی بیمه های عمر مطرح است شامل نوع سرمایه گذاری، نحوه بازخرید بیمه، تسهیلات و امکان توثیق بوده که از این نوع عقد و پیمان ناشی می شود و  در قانون بیمه مصوب 1316 در مواد 27و35 به آن پرداخته شده است. آنچه که در این تحقیق مورد مورد هدف است؛ بررسی ابعاد حقوقی بیمه­های عمر و سرمایه گذاری در ایران است که علاوه بر حقوق درج شده در قوانین بیمه، به دنبال تحقق اهدافی از قبیل؛ ماهیت حقوقی سرمایه گذاری بیمه عمر، حقوق مربوط به ممکن العزل، اشخاص ذینفع بیمه‎نامه بوده که با بررسی موضوع فوق به روش توصیفی و با استفاده از روش مطالعات کتابخانه­ای، نتایج حاصل از بررسی در پاسخ به مسائل ابعاد حقوقی بیمه عمر در ایران نشان می دهد؛ بیمه های عمر و سرمایه گذاری اگرچه ذاتا در زیر مجموعه سرمایه­ی اشخاص بوده اما ماهیت پس انداز آن با تمام ریسک هایی که امروزه در جامعه وجود دارد بیشتر مورد توجه است و آنچه در محور ابعاد بیمه نامه­ها مطرح است تضمین پایبندی به ضمانتی است که حقوق صاحبان بیمه در مقابل کارافتادگی ویا وجود حوادث یا فوت بیمه شده نسبت به سپرده بانکی داده است. تازمانی که حق بیمه پرداخت می شود بیمه کننده مستلزم حفظ حقوق بیمه گذار از قبیل سرمایه مخفف، بازخرید بیمه عمر، اخذ تسهیلات، امکان توثیق بیمه نامه بوده و در صورت عدم پرداخت بیمه از سوی شخص بیمه گذار بر اساس مواد 11 تا 18 موضوع قانون بیمه امکان حق فسخ قرارداد و بطلان آن پا برجاست.