|
خروج یک جانبه دولت ها از تعهدات بین‌المللی و پیامدهای حقوقی آن با تأکید بر برجام
|
مریم هندی*   ، محسن طاهری |
| دانشجوی ارشد گروه حقوق عمومی، واحد سمنان، دانشگاه آزاد اسلامی، سمنان، ایران. |
|
|
چکیده: (421 مشاهده) |
| بسیاری از اعمال و تصمیم‌های دولت‌ها در عرصه بین‌المللی، به‌طور یک‌جانبه انجام و اتخاذ می‌شود. شاید این ویژگی طبیعی جهان کنونی باشد. دولت‌ها خود را به‌وسیله اعمال یک‌جانبه متعهد می‌کنند و نسبت به اعمال یک‌جانبه دولت‌های دیگر ذی‌حق می‌دانند. به همین دلیل «یک‌جانبه‌گرایی» را ویژگی «به‌شدت قابل توجه» روابط بین‌المللی دانسته‌اند. از آنجایی که برنامه هسته‌ای ایران، از نظر غرب ظرفیت دستیابی به سلاح هسته‌ای دارد و این برنامه، همراه با غرب‌ستیزی جمهوری اسلامی، برای غرب و به‌ویژه آمریکا یک تهدید امنیتی تلقی می‌شود؛ لذا غرب برای محدود کردن ظرفیت هسته‌ای ایران دو رویکرد کلی ارائه داد که یکی راه‌حل مسالمت‌آمیز یا اقدامات تنبیهی و دیگری برخورد نظامی بود. غربی‌ها ابتدا راه‌حل نخست، که منطبق با منشور ملل متحد نیز بود را پذیرفتند که این دیدگاه بر چندجانبه گرایی و نقش سازمانهای بین‌المللی تأکید داشت و مذاکرات میان ایران و شش قدرت جهانی نهایتا به امضای توافق «برنامه جامع اقدام مشترک» یا «برجام» انجامید. بر اساس این توافق، ایران محدودیت‌های گسترده بر برنامه هسته‌ای را پذیرفت و در عوض تحریم‌های سازمان ملل و همچنین تحریم‌های یک‌جانبه آمریکا و اروپا لغو شد. این توافق مربوط به امنیت بین‌المللی بود و عین توافق در شورای امنیت سازمان ملل به تصویب رسید؛ اما متأسفانه آمریکایی‌ها برجام را خلاف منافع ملی دانستند و به طور یک‌جانبه از آن خارج شدند. این مسئله خود نمونه‌ای از ناکارآمدی شورای امنیت در حفظ یک توافقنامه مربوط به صلح و امنیت بین‌المللی بوده است و مسئله ضمانت اجرا و احترام به قواعد بین‌المللی را مجدداً در اذهان حقوق‌دانان مطرح ساخت. نویسندگان در این مقاله مسئله خروج آمریکا از این تعهد بین‌المللی و پیامدهای آن را از منظر حقوقی مورد نقد و بررسی قرار می‌دهند. |
|
| واژه‌های کلیدی: برجام، برنامه هسته ای ایران، آمریکا، شورای امنیت سازمان ملل، معاهده |
|
|
متن کامل [PDF 943 kb]
(61 دریافت)
|
|
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
تخصصي
|
|
|
|
|
|
|
| ارسال پیام به نویسنده مسئول |
|
|
|
| ارسال نظر درباره این مقاله |
|
|
|
